.: Miłość,aż po grób ? Tak ,ale czy w tym wieku ?

Czy mając lat: 15, 16, 17, a nawet 18 można być w poważnym związku , opierającym się na wzajemnym zaufaniu, trosce i zrozumieniu ? Szczerze mówiąc , wątpię. Byłam przez 1,5 roku z osobą którą mogę otwarcie napisać , że ją kochałam . Najpierw oczywiście było zauroczenie , fascynacja tą osobą i wielkie plany na przyszłość. W pewnym momencie doszliśmy do takiego etapu , że to naprawdę przerodziło się w miłość. Lecz nie zauważyliśmy w porę uzależnienia się od siebie, zaczęło wiać rutyną , jego wady których wcześniej nie widziałam zaczęły mi okropnie przeszkadzać . Kłótnia , potem było dobrze i znów kłótnia . Wyciąganie największych brudów i dużo przykrych słów. Ale zawsze po tej „burzy” nastawała cisza. Właśnie ale czy ta cisza coś zmieniała ? Nie, potem znów nastawała ta „burza” o jeszcze większej mocy niż przedtem. Moment w którym wyjechałam do Rzeszowa i pierwsze 3 tygodnie mieszkania tutaj miały oznaczać dobro jakie nastało w naszym związku. Bo przecież , zaczniemy za sobą tęsknić , jak się będziemy spotykać to nie będzie czasu na rutynę , kłótni też nie będzie bo z czego jak nie widzimy się od poniedziałku do czwartku. On będzie miał czas na naukę przed maturą ja na dobry start w nowej szkole. Potem on przyjedzie tu na studia będziemy się widywać częściej, tylko musimy wytrwać ten rok i udowodnić , że naprawdę nam zależy na sobie. To się przeliczyłam … Ja bym dała radę , ale on nie dał. Dlaczego ?

- „Bo nie ma mnie na wyłączność , nie jestem blisko i pewnie się puszczam na prawo i lewo”

Odpuścił sobie jak tylko mógł , więc podjęłam decyzję , że to nie ma sensu , ja przybywając do domu na weekend chciałam odpocząć i spędzić czas z ukochaną osobą , a nie słuchać jaka to ja jestem zła i niedobra ,

-„że sobie wyjechałam do tego Rzeszowa i go zostawiłam samego z tym wszystkim” .

No trudno , jedno mnie dziwi , że jego nowa dziewczyna jest w takiej samej sytuacji co ja i też się tutaj uczy. Może on zmądrzał, a może chciał mi zrobić na złość w co bardziej wierze .

Powoli czuję , że jestem gotowa na nowy związek , ale jednego mnie tamten nauczył , aby nie wybiegać w przyszłość , żyć chwilą i cieszyć się nią , a jeżeli się nie uda z tym to może się uda z tamtym , przecież jeszcze tyle przed nami , a nikt nie wie jak to życie się potoczy , może szczęście jest tuż za rogiem, a może jeszcze trzeba na nie poczekać ? Jeżeli komuś z Was udało się stworzyć taki związek „idealny” i myślicie , że będzie on trwał bardzo długo , to gratuluję i mam nadzieję , że tak będzie choć sama nie wierzę , że to jest możliwe w tym wieku. Wiem są wyjątki ,ale jest ich mało, za mało, abym w to uwierzyła.

Mały koncert życzeń :

Pozdrawiam Michała z Rawy Mazowieckiej , bo chciał : *